Dogum izinimin kalanini Turkiye'de geciriyorum. Bayagidir burdayim ve itiraf ediyorum, geri donesim yok. Bu iklim ve dogayi birakmak istemiyorum ama bu dogaya yapilanlara icim aciyor, insanlarin bencilligini ve hircinligini gorunce ise dayanamiyorum. Bu ulke cok kalabalik yada benim bulundugum yerler oyle ve insanlar kaynaklari paylasamiyor. Yazik.

2 cocukla hayat hem cok guzel hem cok zor. Aksamlari pestilim cikmis oluyor. Her sabah bir enerji ve umutla kalkiyorum ama gun icinde yavas yavas enerjim dusuyor sinirler geriliyor. Burda bazilarina bakiyorum kadinlarin keyfi yerinde. Bakicisi ayri temizlikcisi ayri. Yok cocugu emzireyim bagisikligi iyi olsun, yok ben yedireyim bakayim gibi dertleri yok. Dayiyor mamayi geciyor. Vay bee.

Deniz gunes insana iyi geliyor. Sanki yenileniyorum. Anliyorum artik Norveclilerin neden azicik gunes gorunce soyunup dokunduklerini. Bu arada biz buradayken Oslo 38 dereceyi gormus. Kiyamet yakindir.

Her gecen gun annemle babamin yaslandigini goruyorum ve uzuluyorum. Zamani durdurmak isterdim  bu acidan. Uzak olmakta koyuyor insana. E bizde durmuyoruz. Biz de yaslaniyoruz tabi.

Nasil gittiysek oyle toplanip donelim diyoruz bazen. Ama bilmemki hayat ne gosterecek bize. Kismet.