Insanin dogustan gelen degistiremeyecegi seyler var. Annen, baban, dogdugun yer, akrabalar falan. Sen koklerinin oldugu yerden kalkip baska yere gidince, gocmen olunca, gurbette olunca, degistimi annen, baban? dogdugun buyudugun yer de mi degisti? Degisti mi biratigin yerdeki aliskanliklar rutinler? Simidin tadi, cayin tadi degisti mi? Baharin kokusu degisti mi? Ezan farkli mi okunuyor? Bogazin kokusu degisti mi? Yok, yok hepsi ayni, hicbirsey degismedi. O yuzden ne zaman goctugun yeri hatirlatan birsey ciksa karsina icinin ciz etmesi, hatta bogazinin dugumlenmesi... Turkiye'de yasayan bir Ermeni gazeteci kendilerini tanimlarken demiski: "Yurtdışında Ezan duyunca gözleri dolan Hristiyanlarız biz". Yani cocuklugunun gectigi, hatiralarinin oldugu, koklerinin derinlere gittigi bir yeri aklindan cikarsan kalbinden cikaramazsin. Ben su an Turkiye Cumhuriyeti vatandasi olsam nolur olmasam nolur, kokusunu bile unutmam ki ama cocuklarim benim hissettigimi hissetmeyecek, onlarin kokleri Oslo'nun donmus topragina mi salacak kendini, nereliyiz diyecekler, nerede daha mutlu olacaklar, daha iyi hissedecekler, bilmiyorum, ne olacak hic bilmiyorum...